Slaq.am–ը շարունակում է նամակներ ստանալ իր ընթերցողներից։ Այս անգամ մեզ դիմել է 25 տարեկան Նելլին։

Բարև ձեզ ես Նելլին եմ 25 տարեկան, ապրել և մեծացել եմ Վանաձորի մանկատանը։ Հիմա չասեմ թե ինչ օրեր եմ ացկացրել՝ սպասելով ծնողներիս այցին, այց, որ այդպես էլ չեղավ։ Դեռ մանկատան տարիներին ընդունվեցի Վանաձորի պետական մանկավարժական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետը, որտեղ էլ և ծանոթացա իմ ապագա ամուսնու հետ։ Ես հրաշքների չէի հավատում, սակայն իմ կյաքն ամուսնուս հանդիպելուց հետո վերածվեց իսկական հրաշքի։ Սկեսուրս ու սկեսրայրս ինձ իրենց իսկական աղջկա պես ընդունեցին։ Հիմա ես ունեմ զույգ երեխա՝ աղջիկ ու տղա։ Բայց այս ամենը պատմելու համար չէ, որ ձեզ դիմում եմ։ Մի քանի օր առաջ ես պատահաբար իմացա իմ իրական ծնողների հասցեն։ Նրանք Երևանից են։ Այսինքն հայրիկիս մասին չգիտեմ, սակայն մայրս ինձ հանձնելով մանկատուն 2–րդ անգամ է ամուսնացել ու 2 երեխա ունի։ Արդեն մի քանի անգամ է, ինչ նրան տեսել են փողոցում, սակայն մոտենալու քաջություն չունեցա։ Ամեն ինչ խառնվել է իրար։ Երբեմնի երազանքս նրան տեսնելու, գրկելու, կամ հակառակը՝ ասելու թե ինչքան եմ սպասել ու ի վերջո հասկանալու նրա այդ անմարդկային վերաբերմունքի պատճառը։ Բայց չկարողացա.... Ամուսնուս պատմեցի կատարվածի մասին։ Նա ինձ այնքան է սիրում, որ ոչինչ չի խնայում իմ երջանկության համար, ու այս դեպքում էլ ասում է, որ պատրաստ է ինձ օգնել մայրիկիս հետ խոսելու հարցում։ իսկ ես չգիտեմ... Ատելությունս ու սերս մայրիկիս հանդեպ խառնվել է իրար։

slaq.am