-Իմ քուրը քո լոխ ախպորը կտրվի հարսանիքից առաջ, իսկ դու ինձ չէ՞, ուրեմն ինձ չես սիրում....................

-Աղջի, վեր ընգի ավտոյի մեջ ու ձենդ չլսեմ...

Սա մեջբերում եմ անում մեր նոր «դաստիարակչական» սերիալից, որի ստեղծողները խոստացել էին, որ այն որակապես տարբերվելու է իր նախորդներից, չի լինելու լկտիություն, ժարգոն, բռնություն, ծեծ ու ջարդ, չէին լինելու հանցագործ աշխարհի ներկայացուցիչներ, հարուստների հղփացած լակոտներ, նրանց սիրուց խելագարվող լացակումած աղքատ աղջիկներ և այլն, և այլն... Բայց դե, ինչպես տեսնում եք, խոստումները մնացին խոստումներ, ինչպես և սովորաբար Հայաստանում լինում է:
Ո՞ւր է մեզ տանում մեր բռնած ուղին, կամ էլ հարցը այլ կերպ ձևակերպենք, քանի որ արդեն պարզ է` ուր է տանում, ի՞նչ արագությամբ ենք մենք ընթանում դեպի վերջնական բարոյալքում ու կործանում տանող ուղիով: Ինչքա՞ն կարելի է նույն սխալները կրկնել: Ինչպես արդեն փորձն է ցույց տալիս, հայ ընտանիքներից մեծ մասում երեխաները դաստիարակվում են ոչ թե գրքերով, հեքիաթներով ու մուլտֆիլմերով, ինչպես պետք է լիներ, այլ ձեր ստեղծած անմակարդակ սերիալներով, ինչի արդյունքում էլ մենք ունենք բռնությանը որպես սովորական երևույթի նայող, ժարգոնային բառապաշարով, ընտանիքի նորմալ մոդելը չպատկերացնող երեխաներ: Հասկանում եմ, որ սերիալներ ընդհանրապես չնկարահանել չեք կարող, այլապես մեր հեռուստաժամերը դատարկ կմնան, դերասաններն էլ սոված ու անգործ, բայց կարելի է չէ՞ այս ամենը գիտակցելով այդ հիմար սերիալները որակապես այլ հարթակ տեղափոխել: Մի քիչ էլ աշխատել որակի վրա, քարոզել նորմալ արժեքներ, սիրո նորմալ դրսևորումներ ու ապացույցներ, լիարժեք ընտանիքներ, երջանիկ երեխաներ, կիրթ խոսք, վերջապես հասկացեք, որ եթերը հզոր զենք է, որով կարող եք և՛ պաշտպանել, և՛ սպանել...