Մի հրաշալի ընկեր ունեի՝ Նիկոլ անունով։
Այսօր իր տարեդարձն է։
Արդեն քսան տարի՝ զրկված եմ նրան շնորհավորելու հնարավորությունից։
Ինքն՝ ինձ, իր հարազատների, սիրած աղջկա համար մնաց հավերժ քսան տարեկան՝ Մռավի ստորոտին հավերժացնելով անանց մի սեր, երկինք հառնող նվիրում։
…Վերջին անգամ նրան տեսա Ծիծեռնակաբերդի բարձունքում։
Ընկերուհու՝ սիրած աղջկա հետ էր։
Ինձ ասեց՝ քեզ կարոտել եմ ու մյուս օրը Ղարաբաղ գնալու մասին հայտնեց։
Անին թախծոտ նայում էր նրան։
Ես զգացի, որ սա ինձ բաժին հասած հրաժեշտն էր։
Անիին էլ չխաբեց, ասեց՝ վերջին անգամ եմ գնում…
Ու խոսքի տերը եղավ։
Անին էլ իր խոսքի տերը եղավ՝ իր սիրո ու նվիրումի մեջ, Եռաբլուրը՝ հավատարմության խորհուրդ դարձնելով…
… Եռաբլուրում մի շիրիմ կա՝ հավերժի իր ճանփորդով, շիրիմի կողքին՝ սևազգեստ մի աղջիկ, շուրջը՝ բյուր ծաղիկներ, անթառամ ծաղիկներ՝ գարնանային ու անավարտ մի սիրո վկայություն…