Ինչ հագուստով, ինչ սանրվածքով ու քայլվածքով մարդ ասես, որ չես տեսնի հատկապես երեկոյան ժամերին` հատկապես քաղաքի կենտրոնում. բավական է միայն նստել ու նայել:

Իհարկե, յուրաքանչյուրն ազատ է իր հագուկապի ընտրության, իր նախընտրած ոճի մեջ, դրանում ոչ մի խոսք: Խնդիրն այստեղ այլ է: Շատ ենք խոսում հայ աղջիկների տեսքի ու բաց հագուստի մասին, բայց երբեք չենք անդրադառնում տղաների արտաքինին` հատկապես սանրվածքին:

Վերջին տարիներին նրանցից շատերի կողմից սիրված ու ընդունված ''չոլկաներին'', կարելի է ասել, համակերպվեցինք, հիմա էլ է այդպես. միակ փոփոխությունը ''չոլկայի'' երկարության մեջ է. սահմանագիծը` մինչև աչքերն է:

Ավագ ընկերներիցս մեկի տանն էի: Վարսահարդարիչի ձայն լսեցի, կարծեցի դուստրն է սենյակում. պարզվեց` սխալվել եմ. 18-ամյա տղան էր` ''չոլկան'' էր ֆենում. ընկերները դրսում սպասում էին…: Պատշգամբից նայեցի ներքև: Մի քանիսը մեքենայի նոր ''բանտաժներով'' էին հիանում, որոշները` հեռախոսի կամերայի մեգապիքսելներով, երկուսն էլ ''ճշտի'' ռազմավարությանն էին անդրադարձել:

Բայց ամենաշատն ինձ տարօրինակ թվաց ոչ թե դա, այլ այն, որ ավագ ընկերոջս հենց այդ նույն տղան մի քանի տարի առաջ ծաղրում ու վիրավորում էր ''չոլկայով'' երիտասարդներին, (ընդ որում, այդ երիտասարդների մազերը շատ ավելի կարճ էին):

Փոխվում են ժամանակները, փոխվում է մտածելակերպը… երեկվա մերժելին այսօր ընդունված է դարձել…:

mamul.am