Էդիտան այսօր մի տեսակ արտասովոր էր: Արդեն մի քանի ամիս նրա հետ եմ աշխատում, ու հասցրել ենք մի փոքր ճանաչել: Նա, որ այսօր բոլորին իր ձեռքով պատրաստած սուրճն է հյուրասիրում, առիթը ամենեւին էլ մարտի 8-ը չէ: Նա այլ առիթ ունի ուրախանալու, տխրելու ու միշտ մտորումների մեջ լինելու:

23- ամյա աղջիկը դեռ երեք տարի էլ չկա, որ ամուսնացել է, ամուսինն արդեն երկրորդ տարին է՝ արտերկրում է՝ գնում է գումար վաստակելու:

«Հա զանգեց...»,- պատմում է Էդիտան, ու դեմքը միանգամից պայծառանում է, ժպտում է, հետո կարմրում ու շարունակում է ձեռքի մատների հետ խաղալով պատմել. «Ժամը 12-ն անցավ գիշերվա, բայց չզանգեց, անհամբերությունից արդեն մեռնում էի, քիչ էր մնում` ես զանգեի, գոռայի, կռվեի (մեր կռվի առիթը այդ հեռավորությունն է), բայց մեկին 20 պակաս զանգեց...»,- շարունակում է Էդիտան:

«Ուրախացա էդ պահին, երեւի երջանիկ էի, հետո լաց եղա, ամբողջ գիշեր... միայն մի բան եմ ուզում, որ միասին լինենք մենք մեր փոքրիկ ընտանիքով՝ ես, ինքը ու մեր 1 տարեկան աղջիկը... Իհարկե, չեմ ուզում գնալ, բայց կարեւորը հիմա ինձ համար գնալ-չգնալը չէ, այլ միասին լինելը»,- պատմում է Էդիտան:

Նա ասում է, որ արդեն երկրորդ անգամն է, որ ամուսինը գնում է արտերկիր՝ աշխատելու: «Առաջին անգամ շատ ծանր տարա՝ ես էլ, ինքն էլ... Դա սթրես էր, ես մեկուսացել էի, ոչինչ չէի տեսնում, ոչ մեկին լսել չէի ուզում, օրերն ու ժամերն էի հաշվում, հետո նա եկավ, ու ես ինձ աշխարհի ամենաերջանիկ կինն էի զգում»:

Նա պատմում էր, իսկ ես հիշում, թե ինչպես նա Նոր տարվան հաջորդող մեկ ամիսը ներկայանում էր աշխատանքի թեթեւ ժպիտով, ամուսնուն թեւանցուկ, մի տեսակ անհոգ, մի այլ կարգի խնամված... Իսկ Էդիտան շարունակում է. «Հիմա արդեն, երբ երկրորդ անգամ գնաց, մի տեսակ սովորական էր, մտածում եմ՝ հիմա աշխատում եմ, գուցե աշխատա՞նքս է օգնում՝ շփվել, սփոփվել ու քիչ մտածել նրա մասին... Բայց հիմա էլ ուրիշ բանից եմ վախենում, ա՜յ վախենում եմ այդ «սովորականից»... Դեռ ամուսնացած չէի, որ մորեղբորս ճանապարհում էին խոպան, նրա կինը օրերով լալիս էր, այդ օրվանից ատում եմ այդ խոպանը: Ես սփոփողի դերում էի, հույս էի տալիս, բարկանում լացող կնոջ վրա ու մտքիս մեջ հասկանում նրան, նաեւ մտորում, որ երբեք, երբե՜ք չեմ թողնի, որ ամուսինս գնա... Երբ ամուսնացանք, այդ ժամանակ էլ չէի մտածում, մենք կապված էինք մի այլ կարգի, կարծես դաշինք ունեինք, որ երկար ժամանակով հեռու չլինենք իրարից, ապրենք իրար կողքի շա՜տ ու… Հիմա ես եմ ճանապարհում ու ամեն անգամ հիշում քեռուս կնոջը ու մեր անկատար դաշինքը...»:

galatv.am