Սա մեր տունն է,որտեղ ապրում էինք ես ու մայրս,հայրս վաղուց էր մահացել ու աղոտ եմ հիշում նրան...։Ահա հարազատ պատերը,կիսաքանդ աստիճանները և մաշված նստարանը։
Հեռվից գալիս է մայրս՝ ջրով լի դույլերը ձեռքին։ Ես վազում եմ նրան ընդառաջ։
-Մայրի՛կ,օգնե՞մ քեզ,-ձեռքս մեկնում եմ.
-Ո՛չ որդիս,ծանր է,դու դեռ փոքր ես,-ասաց մայրս։
Ես ինը տարեկան էի։ Մայրս տանում էր ծանր դույլերը,իսկ ես քայլում էի նրա ետևից։Հա-
սանք տուն։Մայրս դույլերը դրեց գետնին։
-Մամ սոված եմ։
-Հիմա որդիս,ուտելու բան կտամ։
Նա բացեց պահարանը,հանեց մեկ հատ ձու,ես մորս հարցրի.
-Մամ բա քե՞զ,-նա պատասխանեց.
-Ես քաղցած չեմ տղաս,կե՛ր։
Հիմա եմ հասկանում,որ այդ օրը մենք ընդամենը այդ մեկ ձուն ունեինք...։Հիշում եմ մի օր,երբ արդեն քսաներեք տարեկան էի,տուն եկա ընկերուհուս հետ։Դուռը կամաց բացեցի
և մտանք տուն,մայրս նստած էր պատուհանի մոտ։
-Մամ ծանոթացի՛ր,ընկերուհիս է՝ Աննան։Աննան ժպտաց։
-Նա մեր հարևան գյուղից է,-ասացի ես։
Մայրս նայեց Աննային ու ասաց.
-Ուրախ եմ աղջիկ ջան։
Ես և Աննան ամուսնացանք և պատրաստվում էինք հեռանալ մորս տնից։ Ճամպրուկները դրված էին դռան դիմաց,մենք հավաքում էինք մեր իրերը,իսկ մայրս լուռ նայում էր։