«Շրջանավարտներ». այս բառը գրված է դպրոցն ավարտած յուրաքանչյուր մարդու «վինետկայի» վրա: Հաճախ ենք լսում, որ մարդիկ բողոքում են դրանցից` մասնավորապես իրենց լուսանկարներից: Երևի հենց սա էր պատճառը, որ մեր շոու-բիզնեսի շատ ներկայացուցիչներ հրաժարվեցին ներկայացնել իրենց «վինետկաները»: Բայց նրանց մեջ կային մարդիկ, ովքեր ոչ միայն տրամադրեցին, այլև հիշեցին անցած տարիներն ու նույնիսկ սիրած ու չսիրած ուսուցիչներին:

Այս նյութն առիթ դարձավ, որպեսզի շատերը գտնեն իրենց վաղուց մոռացված «վինետկաները» և հիշողությունների գիրկն ընկնեն:

Հրաչուհի Ութմազյան

Երևանի Խաչիկ Դաշտենցի անվան թիվ 114 դպրոց, 2002-2003 ուս. տարի

- Ինչպիսի՞ն էին ձեր տարիների «վինետկաները»:

- Երբևէ չեմ իմացել, թե ինչ «վինետկաներ» կային: Այն ժամանակ ծնողական խորհուրդ ունեինք, որտեղ ներգրավված էին ամենաակտիվ ծնողները: Ես ու մայրս ակտիվներից չէինք, այդ պատճառով էլ, չգիտեմ` ինչպիսի «վինետկաներ» կային: Ո´չ դպրոցում, ո´չ էլ համալսարանում նման իրադարձություններին չեմ խառնվել, ինչ ասել են` խելոք արել եմ: «Վինետկայիս» մեջ մեր դասարանից ոչ բոլորը կան: Իմ մյուս ընկերների «վինետկաները» շատ հետաքրքիր են. նկարի տակ հեռախոսահամարն է գրված, մանկական լուսանկարն է դրված, իսկ մեզ մոտ պարզ, հասարակ «վինետկա» է ստացվել:

- Այդ օրը լուսանկարվելուն հատո՞ւկ ես պատրաստվել:

- Այո, պատրաստվել եմ, բայց ի տարբերություն շատերի, մեծ երևալու խնդիր չունեի: Շատ մեծ տխրությամբ եմ ավարտել դպրոցս, որովհետև այդ տարիներն իմ կյանքի ամենաքաղցր տարիներն են ու միշտ եղել եմ մտերիմ ընկերներիս հետ:

- Ձեր ժամանակ ի՞նչ էիք հագնում:

- Այդ օրվա առթիվ մայրիկս ինձ համար շատ գեղեցիկ «շորիկ» էր կարել: Ինձ այդ օրը բոլորը «Ջուլիետի» հետ էին համեմատում, ամեն ինչ շատ պարզ էր արված: Շատ քիչ շպար կար դեմքիս: Ես ուղղակի պարմանուհի էի, ով ավարտում էր դպրոցը:

- Գո՞հ ես լուսանկարիցդ:

- Այո, պարզապես մի քիչ գեր եմ, այսինքն` ինչպիսին որ եղել եմ: Վախեցա լուսանկարչից, քանի որ երբ լուսանկարիչը մեկ անգամ նկարում է, էլ ընտրելու հնարավորություն չես ունենում: Առանձին նկարվել եմ ու տվել, որ տեղադրեն «վինետկայիս» մեջ:

- Հաճա՞խ ես բացում «վինետկադ»:

- Երբ որևէ մեկը ցանկացել է տեսնել` ցույց եմ տվել: Բայց այնպես չի եղել, որ միայնակ բացեմ ու նայեմ: Իմ բոլոր հիշողություններն այստեղ են (ձեռքով ցույց է տալիս գլուխը):

Հ.Տ. Հայկո

Երևանի Ա.Պ.Չեխովի անվան թիվ 55 միջնակարգ դպրոց, 2001-2002 ուս. տարի

- Ինչպիսի՞ն էին ձեր տարիների «վինետկաները»:

- Չգիտեմ, ոչինչ չէինք որոշել: Էդ հարցերով աղջիկներն էին զբաղվում: Իսկ մենք` տղերքով, ավելի շատ ուզում էինք դպրոցը շուտ ավարտել:

- Այդ օրվա լուսանկարվելուն հատո՞ւկ ես պատրաստվել:

- Դե, նորմալ: Չեմ հիշում, որ հատուկ պատրաստված լինեմ:

- Ձեր ժամանակ ի՞նչ էիք հագնում:

- Ով ինչ ուզում էր, էդ էլ հագնում էր: Ամեն ինչ ըստ նախասիրության ա արվել: Հատուկ չեն ասել, որ բոլորս նույն ձևով պետք ա հագնվենք: Ինչքան հիշում եմ` կապույտ շալվար էի հագել:

- Գո՞հ ես լուսանկարիցդ:

- Չէ, որովհետև լավը չի: Էդ նկարում սանրավածքս ավելի կարճ ա: Չեմ կարծում, թե որևէ մեկը գոհ լինի էդ տարիների լուսանկարներից:

- Հաճա՞խ ես բացում «վինետկադ»:

- Ավարտելուց հետո, սկզբի մի քանի տարիներին նայում էի, բայց հետո` չէ: Վերջին անգամ չեմ էլ հիշում` երբ եմ բացել:

Գարիկ.«Վիտամին ակումբ»

Երևանի թիվ 196 միջն. դպրոց, 2000-2001 ուս. տարի

- Ինչպիսի՞ն էին ձեր տարիների «վինետկաները»:

- Մեր ժամանակ մի քանի էջանոց ՙվինետկաներն՚ էին նորաձև: Քննարկում էինք, որ մերն էլ այդպիսին լինի, որպեսզի մեր նկարներն էլ ավելի մեծ չափսերով դնեին:

- Այդ օրը լուսանկարվելուն հատո՞ւկ ես պատրաստվել:

- Այո, ինչպես նկատեցիք` շատ կոկիկ եմ հագնված, դպրոցում այսպես չեմ հագնվել: Եթե ճիշտ եմ հիշում, բաճկոնը իմը չէ, որովհետև ես չունեի (ծիծաղում է): Կամ էլ Վերջին զանգիս բաճկոնն եմ հագել:

- Ձեր ժամանակ ի՞նչ էիք հագնում:

- Ասել էին, որ անպայման կոկիկ հագնվենք: Բայց, ինչպես արդեն ասացի, ես չէի հագնվել կամ էլ հագնվել էի :)

- Գո՞հ ես լուսանկարիցդ:

- Չգիտեմ, նայում եմ, ծիծաղս գալիս է: Հա, վատ չէ, իմ կարծիքով: Բա որ 8-րդ դասարանիս «վինետկան» տեսնեք` շատ կծիծաղեք:

- Հաճա՞խ ես բացում «վինետկադ»:

- Ոչ, ընդհանրապես չեմ բացել: Երբ ասացիք պետք է, իմ արխիվից գտա:

Տիգրան. «Թիվ 5»

Երևանի թիվ 62 միջնակարգ դպրոց, 2003-2004 ուս. տարի

- Ինչպիսի՞ն էին ձեր տարիների «վինետկաները»:

- Անկեղծ ասած, նույնիսկ չգիտեմ: Երբևէ չեմ հետաքրքրվել նման հարցերով: Բայց այսօր, երբ բացեցի «վինետկաս», տեսա, որ «վինետկայում», բացի շրջանավարտների և ուսուցիչների նկարներից, շատ հետաքրքիր նկարներ կան: Օրինակ` «Առագաստ» սրճարանի լուսանկարը, որը չգիտեմ, թե ինչ կապ ունի մեր դասարանի կամ դպրոցի հետ:

- Այդ օրը լուսանկարվելուն հատո՞ւկ ես պատրաստվել:

- Չեմ հիշում, կարծես թե պատրաստվել էինք: Չէ, երևի (ասաց մի փոքր մտածելուց հետո¤:

- Ձեր ժամանակ ի՞նչ էիք հագնում:

- Ասել էին, որ սպիտակ վերնաշապիկ և սև տաբատ հագնենք: Բայց, քանի որ այդ ժամանակ ինձ արդեն հեռուստացույցով ցույց էին տալիս, ես մի քիչ լկստված էի, ուշացել էի ու չէի նկարվել: Մեր դպրոցի մոտ լուսանկարչատուն կար, որտեղ էլ նկարվեցի:

- Գո՞հ ես լուսանկարիցդ:

- Այո, սիրուն եմ դուրս եկել: Այն ժամանակ ավելի գեր էի, քան հիմա: Ժամանակին 104 կգ եմ եղել:

- Հաճա՞խ ես բացում «վինետկադ»:

- Միգուցե խաբեմ, եթե ասեմ, որ ավարտելուց հետո ընդհանրապես չեմ բացել այն: Երևի 2006թ. մի թեթև նայել եմ:

Ալբերտ. «Թիվ 5»

Երևանի թիվ 22 միջնակարգ դպրոց, 2002-2003 ուս. տարի

- Ինչպի՞սին էին ձեր տարիների «վինետկաները»:

- Հիշում եմ միայն, որ այդ տարիներին վատ «վինետկաներ» կային: Միշտ նկարները վատ էին ստացվում ու առաջին էջի մեծ նկարը միշտ պոկվում էր (Ալբերտի «վինետկայի» նկարը նույնպես պոկված էր): Պարզապես օրինաչափություն է, որ բոլորը պետք է ունենան: Կարծում եմ` այդ ամենը արվում է զուտ հիշողության համար:

- Այդ օրը լուսանկարվելուն հատո՞ւկ ես պատրաստվել:

- Դպրոցում ընդհանրապես ոչ մի իրադարձության հատուկ չեմ պատրաստվել: Նման բաներին լուրջ չէի վերաբերվում, ու այդ պատճառով ուսուցիչները միշտ նախատում էին ինձ: Նույնիսկ չէի հիշում, որ այդ օրը «վինետկայի» համար պիտի նկարվենք:

- Ձեր ժամանակ ի՞նչ էիք հագնում:

- Քանի որ մոռացել էի, որ պետք է համապատասխան հագնվեինք, գնացել եմ տուն` կոստյում հագնելու, իսկ փողկապս էլ չեմ հիշում, թե ումն էր: Բոլորս այդ նույն փողկապով ենք նկարվել:

- Գո՞հ ես լուսանկարիցդ:

- Չէ, շատ վատն է, չեմ սիրում: Պարզապես հիշողություն է, որ մնացել է դպրոցական տարիներից: Այժմ նման սանրվածք չէի ցանկանա ունենալ:

- Հաճա՞խ ես բացում «վինետկադ»:

- Ոչ, նույնիսկ կորցրել էի, հետո գտա: Առհասարակ նկար նայել չեմ սիրում, նյարդայնանում եմ: