Ես' մեծագույն հայրենասերս, այլևս ցանկանություն չունեմ ամուսնանալ հայ տղայի հետ, քանի որ նրանց մեծամասնությունը նման է ուղտի: Ամեն քայլափոխի թքում են, մի քիչ ավելի մեծ տարիքում թուքը վերածվում է խորխի, իսկ արդեն, երբ կյանքի մայրամուտն են վայելում' սկսում են փողոցում խնչել ձեռքով, և ձեռքի պարունակությունը շպրտում, առանց կոմպլեքսավորվելու, թե կողքից քանի հոգի տեսան դա: Զզվելի է չէ, գիտեմ, մենք' աղջիկներս արդեն հարմարվել ենք ձեր զզվելի լինելու հետ, իսկ դուք միևնույն է չեք էլ փոխվի, բոշեն փաշա երբեք չի դառնում: Իսկ տղամարդկանց այն փոքրամասնությունը, որ ուղտ չէ, հաստատ իր ընկերնեի մեջ հանդիպած կլինի ուղտերի, իսկ այս դեպքում ասում են' ասա ով է ընկերդ, ասեմ ով ես դու: Թքելու մեջ գողական լինելու նշույլ չկա, մի նվաստացրեք ինքներդ ձեզ և մի կայացեք ձեր թքի հաշվին: Թող ինձ ներեն բոլոր այն տղաները, ովքեր երբեք չեն թքել հատակին, և նույպես կցանկանային պայքարել այս զզվելի երևույթի դեմ: