Բարի օր, ես Աննան եմ, թերևս դուք այդպես ինձ դիմեք, ես թաքնվում եմ իրողությունից, ես այդքան էլ համարձակ չեմ, որքան ցույց եմ տալիս: 24 տարեկան եմ, բայց տպավորությունն այնպիսին է, կարծես մի օր լինեմ 15 տարեկան , մյուս օրը' 80 անց: Ես ինձ շատ եմ նմանեցնում ծաղրածու Լեոնիդ Ենգիբարյանին, որովհետև նա էլ ինձ պես կարողանում էր իր տխուր աչքերը թաքցնել ժպտերես դիմակի տակ: Բոլորը նայում են դեմքիս և զվարճանում, ուրախ արարողությունների հրավիրում, ասելով' առանց քեզ ուրախ չէր լինի,թեպետ շատ անգամ չեն էլ հիշում, իսկ տխուր դեպքերի ժամանակ, երբ գնում եմ, ինձ խնդրում են իրենց դեմքին չնայեմ, որ հանկարծ չծիծաղեն : Մի պահ մտածում եմ. գուցե ինձ գժի տեղ են դնում, հետո հիշում եմ, որ ես Լեոնիդ Ենգիբարյանն եմ: Հավանաբար, կյանքումս տեսած դառնություններն են ինձ ստիպում լինել այդպիսին: Ուզում եմ, որ բոլորը ժպտան, երբ լսում եմ, որ մարդ է մահացել, ակամա ժպտում եմ, բայց դա ընդամենը հեգնանք է կյանքի հանդեպ: Ես ամաչում եմ արցունքներիցս, շատ հազվադեպ կարող են տեսնել իմ արցունքները, երբ ես իսկապես եզր չեմ գտնում պոռթկալու: Լինում են դեպքեր, երբ ինձ ասում են մարդ է մահացել, մտքիս մեջ /գուցե և բարձրաձայն/ ասում եմ ջհանդամիս թե չի մահացել, թե դուք նոր եք էդ դառնությունը տեսնում, ես դառնության մեջ եմ մեծացել:

Ես այսօր աշխատում եմ մի բնագավառում, որն ատելով ատում եմ, որին չեմ հավատում. դա բժշկությունն է: Այո, այո, ինձ ճիտ հասկացաք, ես աշխատում եմ քաղաքի հիվանդանոցներից մեկում, չհավատալով այն ամենին ինչ անում եմ, կարծելով, որ, եթե բժշկություն լիներ' իմ հարազատները, այսօր կողքիս կլինեին, այլ ոչ թե սև հողերի տակ: Գիտեմ, հիմա կարդում եմ գրածս ու ասում .
- Է հա չընտրեիր էդ մասնագիտությունը, մյուս մասն էլ ասում է. - չես սիրում մի աշխատի, ով է ձեռքիցդ բռնել:
Այո, իրավացի եք: Ինձ ոչ ոք չի պարտադրում աշխատել այնտեղ, դա ընդամենը ճակատագրի հեգնանք է: Ես դեռ դպրոցական տարիներից երազել եմ դառնալ դերասանուհի, վայելել հանդիսատեսի ծափահարությունները, այլ ոչ թե գնալ հիվանդանոց լսել մեռնող մարդկանց վերջին խոսքերը: Ինձ արգելել են ընտրել այդ ուղին, ես էլ ենթարկվել եմ, ցավը մեջս պահելով: Հիմա խնդրում եմ Ձեզ հարգելի ընթերցողներ, գուցե դուք էլ կանգնեք ընտրության առջև , վստահաբար ընտրեք այն մասնագիտությունը որը դուք եք ցանկանում, այլ ոչ թե Ձեր ծնողները ու հարազատները: Թույլ տվեք Ձեր երեխաներին իրենք ընտրեն իրենց համար ուղի, մի պարտադրեք , չէ որ նրանց երջանկությունը Ձեր հաջողության գրավականն է լինելու: Իսկ Ձեր երեխան, եթե չսիրի իր մասնագիտությունը, իր աշխատանքը' չի հասնի ոչ մի հաջողության:

Ես այսօր աշխատում եմ հիվանդանոցում ընդամենը շաբաթական 3 օր, բայց ինձ մյուս 4 օրերը բավարար չեն զբաղվելու իմ սիրելի գործով: Այնքան ստրես եմ տանում այդ օրերի ընթացքում, որ հնարաոր չէ նկարագրել, ու հազիվ հասցնում եմ ստրեսից դուրս գալ, ու նորից գնալ այդ դժողքը: Հիշում եմ, երբ նկարահանումների էի մասնակցում 2 շաբաթով քաղաքից բացակայում էի, օր ու գիշեր աշխատում էինք չէի տրտնջում, որովհետև սիրում էի, հաճույք էի ստանում ինքս ինձնից: Ես այդ օրերին իսկապես երջանիկ էի:

Իսկ այսօր ես չեմ կարող թողնել ամբողջովին իմ աշխատանքը, քանի որ այն իմ եկամտի հիմնական աղբյուրն է, և բացի այդ ինչպես ուրանամ մի մարդու, ով վճարել է իմ ուսման համար և օգնել ընդունվել աշխատանքի: Դա իմ տատիկի երազանքն է, ես երբեք չեմ կարող ոտնահարել այն : Անգամ չեմ կարողանում խոստովանել իրեն, որ չեմ իրում աշխատանքս, որովհետև ինչպես ես սիրում եմ արվեստը, այդքան ինքը սիրում է բժշկությունը: Երբ իմանա, որ սիրով չեմ աշխատում, գուցե ցավ պատճառեմ, ավելի լավ է լռեմ ու հիշեմ, որ ես Լեոնիդ Ենգիբարյանն եմ, միշտ պետք է ուրախացնեմ :

Բավական նյարդային եմ, բայց ինչպես ասում են' "Առանց կրակ ծուխ չի լինում” : Համամիտ եմ այս խոսքերի հետ, քանի որ, եթե ինձ չբզեն ես չեմ բորբոքվի, բայց վայն եկել ու տարել է են մարդուն, ով ինձ փորձի հունից հանել … Պահոոո… :

ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ

lrahos.net