LN-ի հյուրասրահում է երգչուհի Սոնան:

-Շատերն են փորձում ռուսական, առհասարակ արտասահմանյան շոուբիզնեսում հաստատվել, բայց փորձը ցույց է տալիս,  որ հաջողության են հասնում հատո կենտ մարդիկ, քո ճանապարհն ինչպիսի՞ն էր:

-Ես երգում էի Աշոտ Բզնունու ջազ երգչախմբում: 22-23 աղջիկ էինք, որոնց մեջ էին նաև մեր տաղանդավոր Վարդուհի Վարդանյանը, Զառա Բաբայանը և այլք: Տարբեր ոճերի մեջ էինք երգում, 4-5 ձայնով: Հետո խմբի մեներգչուհի դարձրեց ինձ Բզնունին խռպոտ տեմբրիս համար: Երբ դարձա 17 տարեկան, հասկացա, որ ժամանակն է ինքնուրույն ինչ-որ բան ձեռնարկել: Չգիտեմ ինչու շատ էի ուզում Մոսկվա գնալ: Իսկ հետո իմացա,թե ինչու էր հենց Մոսկվան ինձ ձգում (Սոնայի ծնողներն իրենց մեղրամիսը անցկացրել են Մոսկվայում-հեղ.) (ժպտում է-LN): Այն ժամանակ շատ հայտնի էր «Յուրմալա» ծրագիրը, որին հաջորդեց ևս մեկ մեծ տարածում գտած ծրագիր' «Утренняя звезда»: Ես որոշեցի փորձել ուժերս: Ի սկզբանե չկար խնդիր, որ գնում եմ Մոսկվա' մնալու: Չէ, ես պարզապես գնում էի մասնակցելու, փորձելու ինքս ինձ: Հանդիպեցի Իոսիֆ Պրիգոժինի (երգչուհի Վալերիայի ներկայիս ամուսինը-հեղ. )հետ, ով լսեց իմ ձայնագրությունները ու չէր կարողանում հավատալ, որ ես աղջիկ եմ: Նրան թվում էր , թե ես կամ տղա եմ, կամ շատ մեծ տարիքով կին, կամ фирмачка, այսինքն' չէր հավատում,որ ԽՍՀՄ-ից եմ: Որոշեցինք համագործակցել և առաջինը, որ արեցինք «Утренняя звезда»-ին մասնակցելն էր:

-Հաղորդումը բավականին մեծ ճանաչում բերեց քեզ…

-Այո, ես հասա եզրափակիչ: Ես ու Վալերիան իրար դեմ պետք է մրցեինք: Իսկապես շատ հաջող մտանք ռուսական շուկա: Եզրափակչում էլ բոլորը հասկանում էին, որ հնարավորությունները իմ կողմն էին, անգամ շատ վստահ էի: Երբեք չեմ մոռանա,թե ինչ եղավ եզրափակչի համերգին: Ես հանդերձասրահում եմ, արդեն պատրաստվում եմ, ներս է մտնում Իոսիֆն ու ասում. «Սոն, չնեղվես, մի նյարդայնացիր, խնդրում եմ, բայց Շուլգինը իր հաշվին ժյուրիի անդամ է հրավիրել Սեմ Բրաունին ու նրա պրոդյուսերին»: Ես արդեն հասկացա,թե դա ինչ էր նշանակում: Իսկ Շուլգինը Վալերիայի ամուսինն էր այն ժամանակ: Մրցույթի եզրափակչում իմ ելույթի ժամանակ բարձրախոսի ձայնը կտրեցին ու ես առանց բարձրախոսի երգեցի, չնայած կարող էի կանգնեցնել մրցույթն ու պահանջել, որ նորից միացնեն:

-Ի՞նչն է առհասարակ հունից հանում Սոնային:

-Անարդարությունը: Ամեն ինչում տանել չեմ կարողանում անարդարությունը: Ինչպե՞ս ինքդ քեզ խաբել: Ես միշտ ինձ դիմացինիս տեղն եմ դնում, և իրավիճակն ավելի պարզ է դառնում ինձ համար, ու իմ որոշումը ճիշտ է լինում:

-Կա նաև մի  վարկած, որ առհասարակ շոուբիզնեսում հայտնվելու համար հարուստ հովանավորներ են պետք: Քեզ նրանք պետք եղե՞լ են:

-Չեմ հերքի, որ դա կարևոր է: Ես գնացի Մոսկվա մի ճամպրուկով, շորիկով ու չգիտեի՝ ինչ կլինի, ոնց կլինի, կմնամ,թե ոչ: Մի բան հաստատ է` փողով տաղանդ չես առնի: Բայց եթե մարդ ունի տաղանդ, այդ օգնությունը կարող է նրան առաջ տանել: Չեմ ուզում խաբել ու ասել,թե ոչ, պետք չէ, իհարկե պետք է: Չէ որ պետք է տեսահոլովակներ նկարահանվեն, էլի շատ նախագծեր: Ես իմ ընկերներից եմ մեծ օգնություն ստացել, ամուսնուցս: Շատ շնորհակալ եմ Աստծուց, որ ինձ միշտ էլ լավ մարդիկ հանդիպել են:

-Անպայման ուզում եմ հիշել քո (երևի թե առաջին) տեսահոլովակը` «Ромашки любви» «Մեր բակի» շրջանակներում, կարելի՞ է ասել, որ հենց այստեղից սկսվեց Սոնայի կարիերան:

-Չէ, ինքը տեսահոլովակ չի, պարզապես ֆիլմի համար է: Կարիերայի սկիզբ հաստատ չէր ինձ համար: Մինչև դա ես արդեն ջազ երգչախմբում էի, հետո 17 տարեկանում արդեն Մոսկվայում էի երգում: Իսկ «Մեր բակը» 1996 թվականին էր:

-Ուժերդ փորձել ես նաև կինոյում: Ինչու չէ, մարդիկ ճանաչեցին քեզ նաև «Մեր բակը»-ով: Եվ ինչո՞ւ չշարունակվեց Սոնայի ուղին որպես դերասանուհի:

-Այո, հրավիրեցին, ես էլ չմերժեցի: Ինձ համար շատ հաճելի էր, ես այդ ֆիլմի շնորհիվ ճանաչեցի  այնպիսի մարդկանց, որոնք ինձ համար միայն հեռուստատեսային էին նախկինում: Աշոտ Ղազարյանը, ում մենք ընտանիքով շատ ենք սիրում, Լալան, Արմեն Խոստիկյանը, Քոթանջյանը, շատ-շատերը: Այնքան լավ էր, չեք պատկերացնի, շատ ջերմ էր մթնոլորտը:  Իսկ չշարունակվեց, որովհետև իմ մասնագիտությունը, այնուամենայնիվ, երգելն է: Հետո` Հայաստանում կինո չէր նկարահանվում, շատ ծանր վիճակ էր: Հիմա է, որ  շատ են սերիալները, ֆիլմերը:

-Հանդիսատեսը միշտ էլ կարծել է, որ ֆիլմում զույգ հանդիսացողները կյանքում էլ ինչ-որ սիրային հարաբերություններ են ունենում: Ինչպե՞ս էր քո ու Մկոյի հարցում: Եվ արդյո՞ք հիմա որևէ շփում ունեք:

-Ցավոք, չեմ տեսնում  Մկոյին: Բայց շատ ուրախ եմ, որ ինքն էլ բավականին հայտնի է, լավ գործ են անում Հայկոյի հետ միասին: Շատ տաղանդավոր են, ձևավորեցին Հայաստանում այդ շուկան: Այն ժամանակ էլ շատ ջերմ են եղել հարաբերությունները: Կադրից դուրս կարող էինք գժություններ անել, երգել: Բայց ամեն ինչ զուտ ընկերական է եղել:

-Թերևս քո երգերից զատ մարդկանց հիշողություններում լավ տպավորվել են նաև  քո խոսքերը ֆիլմից` «Ну говори же, Мко!»:  Կարծում եմ` անհնար է որևէ հուշ չունենալ այս դերի և հատկապես  այս խոսքերի հետ կապված: Ինչ-որ հետաքրքիր պատմություն, դեպք կհիշե՞ս այս ֆրազայի հետ կապված:

-Այո, իհարկե: Ուրեմն ասեմ, որ նախապես էդ արտահայտությունը հայերեն էր գրված, որ ես պետք է ասեի: Ես Ռուսաստանից գալիս եմ, մի քիչ ռուսական շեշտադրումներով: Ու պետք է ասեի` «Դե ասա, Մկո, ասա»: Բայց  ասելիս ես հասկանում էի, որ շատ ձևական է ստացվում. ես ես չէի: Առաջարկեցի ռուսերեն ասել, դե բակերում լինում են չէ՞ ռուսախոս հարևաններ: Ու ավելի լավ ստացվեց, լավ հիշվեց: 

-Սոնա, բազմիցս նշել ես, որ Հայաստանը քեզ համար առանձնահատուկ տեղ ունի: Բացի նրանից, որ այն ծննդավայր է, ի՞նչն է քեզ ամենից շատ կապում Հայաստանի հետ: Ինչքանո՞վ է հնարավոր քո վերջնական վերադարձը Հայաստան:

-Իմ մանկությունը: Ես բնիկ  Երևանից եմ, կենտրոնից: Չզարմանաք, բայց այստեղի հոտը, կոլորիտը: Ամենակարևորը  իմ նախնիներն են: Իսկապես սիրտս ցավում է, երբ գնում եմ Թուրքիա ու մտածում, որ ախր այս հողերը կարող էին մերը լինել, այս ծովը մերը պետք է լիներ: Շատ կարևոր է, թե որտեղ է մարդու պորտը կտրած: Լուրջ եմ ասում, դա չես փոխի: Վերջիվերջո ես մինչև 17տարեկանս այստեղ եմ ապրել:  Ընտանիքս, հարազատներս այստեղ են: Եվ ես ինձ էմիգրանտ չեմ համարում: Ես միշտ էլ գալիս-գնում եմ: Սա իմ հայրենիքն է: Ու այն ժամանակ ինձ ձևական էր թվում,որ ասում էին,թե Երևանի ջուրն ուրիշ է: Չէ, իսկապես ուրիշ է:

-Ամեն դեպքում այս անգամ վերադարձիդ «մեղավորը»  «Հայաստանի ձայնն» է: Մի նախագիծ, որ ամբողջ ախարհում բավականին մեծ ճանաչում ունի:  Եթե համեմատական անցկացնենք մյուս երկրների հետ, ինչպիսին է մեր «Հայաստանի ձայնը»` սկսած կազմակերպչական աշխատանքներից, հնարավորություններից մինչև մասնակիցների ունակությունները:

-Նախ՝ շատ ուրախ եմ, որ այս նախագիծը կա: Ուրախ եմ ինձ համար, ձեզ համար, բոլոր երիտասարդների համար: Ճիշտ է, քյաբաբն էլ է լավ, խորովածն էլ, բայց պետք է մի քիչ արվեստ ցույց տալ, մենք կարող ենք: Այնքան տաղանդներ են հայտնվում, որ նույնիսկ մոռացել եմ իմ Մոսկվայի գործերի մասին: Ինձ զանգում են այնտեղից ու ասում. «Չե՞ս ուզում տուն վերադառնաս»: Ես էլ ասում եմ. «Բայց ես տանն եմ»:

Մեք ուզում ենք միասնական ուժերով գտնել Հայաստանի ձայնը, դա է նպատակը: Տարբերությունը նա է ,թե այստեղ մենք ենք ժյուրին, այնտեղ ուրիշները: Կարևորը համընդհանուր արդարությունն է: 

-Նախագծի ընթացքում պարզվեց նաև, որ Սոնան բավականին էմոցիոնալ մարդ է: Այն ավելի շատ օգնում, թե՞ խանգարում է քեզ կյանքում:

-Ես շատ եմ զարմանում, որ հիմա է դա հասկացել ժողովուրդը: Ես միշտ եմ էմոցիոնալ եղել:  Ես էմոցիոնալ ծնվել եմ: Ես դեռ զսպում եմ ինձ նախագծի շրջանակներում: Մտածում եմ, որ հիմա կմտածեն,թե գիժ եմ:  Խանգարում էր ինձ երևի թե 3 տարի առաջ: Հիմա եմ հասկանում, որ էմոցիաները կապ չունեն: Ես հիմա ներդաշնակության մեջ եմ ինքս ինձ հետ: Իմ մտքերը, էմոցիաները ներդաշնակ են:  Բայց էմոցիաները միշտ եղել են, կլինեն: Չեն լինի միայն այն դեպքում,երբ Սոնան չի լինի:

-Եթե 3 բառով բնութագրես ինքդ քեզ, ապա…

-Կենդանի եմ ես (լավ իմաստով- Սոնա): Ես ցուլ եմ:   Ներդաշնակ եմ: Եվ համարում եմ, որ ընտրված եմ. ես արևի հետ եմ ուժեղ կապված:

-Սոնա, ինչպես երգում, կյանքում նույնպե՞ս կարծում ես, որ ամեն ինչ անցողիկ է:

-Չէ: Ամեն ինչ անցողիկ չէ:  Դա գլոբալ միտք է: Ամեն ինչ չի կարող անցնել: Մենք տարբերվում ենք համակարգչից, ռոբոտից, որովհետև չկա այդ Delete կոճակը: Ուղղակի պետք է առաջ նայել միշտ: Չպետք է շրջվել: Եթե չկա անցյալ, չկա նաև ներկա ու չի լինի նաև ապագա:

-Ինչպիսի՞ն էր փոքրիկ Սոնան: Ի՞նչ հիշողություններ ունես:

-Ես հիմա էլ եմ փոքր: Երբեմն այնքան փոքր եմ, որ նույնիսկ վախենում եմ: Հարազատներս էլ են զգում դա: Քայլերս երբեմն չեն համապատասխանում տարիքիս: Կարող եմ չնչին բաների վրա ուրախանալ: Չեմ զգում տարիքս առհասարակ:   Իսկ փոքր ժամանակ շատ չարաճճի եմ եղել,աշխույժ: Չկար մի խմբակ, որտեղ ես չլինեի: Պարի գնում էի, լողի, երաժշտության, խոռ, ակրոբատիկա: Ես էլ չգիտեի, թե ինչ կարելի է   անել, որ ընտանիքս մի քիչ հանգիստ ապրեր (ծիծաղում է-LN):

-Առաջին սեր ասվածը միշտ յուրօրինակ հիշողությունների հետ է կապակցվում, քեզ մոտ նույնպե՞ս այդպես է:

-Այո, բա իհարկե, մանկապարտեզում: Բայց այդ ժամանակ չէի հասկանում՝ սեր է, թե ոչ: Բայց որ դուրս գալիս էր, դա հաստատ է: Մեզ բոլորիս նստեցնում էին գարշոկների վրա, ու եթե հանկարծ իրեն ուրիշ աղջիկների կողքին էին նստեցնում, քաշում էի գարշոկից, ասում էի` չէ, ինքն իմ կողքին պետք է նստի:

-Հաճա՞խ է սիրահարվում Սոնան:

-Հաճախը ո՞րն է: Օրը մե՞ջ: Չէ, հաճախ չեմ սիրահարվում: Ես իմ էմոցիաները ստանում եմ երեխաներից, քույրերիս երեխաներից:  Բայց սիրահարվել պետք է յուրաքանչյուր կնոջը: Դա է կյանքի իմաստը:

-Հատուկ հայ տղամարդկանց համար ուզում եմ հնչեցնել այս հարցը` զբաղվա՞ծ է արդյոք Սոնայի սիրտը:

-Զբաղված է, թե ոչ, չգիտեմ: Բայց ինչ-որ բան հաստատ կա: Ինչ-որ նոր զգացմունք կա սրտիս մեջ: Հնարավոր է, որ ոչինչ էլ չստացվի, բայց այնուամենայնիվ կա ինչ-որ բան:

-Ժամանակատար աշխատանքը չի՞ խանգարում անձնական կյանքին:

-Ես արդեն 7 տարի է՝ ամուսնացած չեմ ու կարծես  հետ եմ սովորել միասին ապրելուց, միասին կյանքից: Չեմ ուզում ոչ մեկին ցավեցնել, չեմ ուզում անորոշ քայլերի գնալ: Հենց այնպես հարաբերություններ չեմ ուզում, պետք է լինի այն մեկը, ով երեխաներիս հայրը կդառնա:

-Ինչպիսի՞ն է քո պատկերացմամբ իդեալական տղամարդը:

-Իդեալական չկա: Ոչ միայն տղամարդ, կին էլ չկա իդեալական: Երևի դա է խնդիրը, որ բոլորը փնտրում են արքայազների: Ես ուզում եմ միայն, որ իմ տղամարդն ընդունի ինձ այնպիսին, ինչպիսին կամ, հասկանա ինձ, հարգի իմ մասնագիտությունը, որովհետև առանց դրա ես չեմ կարող:  Մի անգամ փորձեցի ետ կանգնել, բայց չստացվեց: Երգելու եմ, քանի դեռ ապրում եմ:

-Համաձա՞յն ես այն մտքի հետ, որ կանայք թույլ սեռի ներկայացուցիչներ են: Ինչո՞ւմ է դրսևորվում քո թուլությունը: Եվ ո՞րն է քո ամենաուժեղ գիծը:

-Չէ, այդպիսի բան չկա: Կինն ամեն ինչ կարող է անել, բացի միայնակ երեխա ունենալուց: Կանայք բոլոր ասպարեզներում են, ուղղակի բաներ կան, որ տղամարդկանց մոտ ավելի լավ է ստացվում: Թուլություն է,թե` ոչ, չգիտեմ, բայց մարդկանց շատ եմ հավատում: Չեմ կարող փոխել այդ գիծը, ես հավատում եմ ու վերջ: Չէ  որ մեր կյանքում ամեն ինչ հիմնված է երեք կետի վրա` հույս,սեր, հավատ: Թուլություն է երևի, որ չեմ կարող համեղ ուտելիք տեսնել ու չուտել (ծիծաղում է-LN): Ռիսկային եմ շատ: Հնարավոր է, որ միայնակ եմ, դրանից է: Կարծում եմ` երեխաների հետ երևի թե կփոխվի այդ գիծը:

-Սոնա, եթե հնարավորություն ունենայիր կյանքում որևէ բան փոխելու, ի՞նչը կլիներ:

-«Ջիջիլի» նման հարց է (ծիծաղում է-LN): Փոխելու հետ չի կապված,բայց ուզում եմ երեխաներ ունենալ ու կանեմ դա հաստատ: Կուզենայի ժամանակից շուտ չջղայնանալ, չբռնկվել:

-Ի՞նչ նախագծեր կան առաջիկայում, ի՞նչ սպասի քեզնից հանդիսատեսը:

-Շատ բան չեմ ուզում նախապես ասել, բայց պլաններ կան: Ուզում ենք 3-րդ ձայնասկավառակ ներկայացնել: Հայաստանյան մենահամերգ էլ կլինի: Եվս մեկ անակնկալ կլինի երգի տեսքով: Դուետ է լինելու, բայց փակագծերը չեմ բացի: Շատ գեղեցիկ  երգ է ստացվել:

Հարցազրույցը` Նելլի Ղարիբյանի

Աղբյուր` LADYNEWS.am