«Երբ սիրտը դադարում է բաբախել եւ արյունը դադարում է հոսել անոթների միջով, մակրոխողովակները կորցնում են իրենց քվանտային վիճակը: Սակայն, քվանտային ինֆորմացիան, որ գտնվում է նրանց մեջ, չի քայքայվում, այն չի կարող ոչնչանալ, եւ տարածվում ու ցրվում է տիեզերքում: Եթե հիվանդը, ընկնելով վերակենդանացման բաժին, վերապրում է, նա պատմում է «սպիտակ լույսի» մասին, անգամ տեսնելը, թե ինչպես է նա «դուրս գալիս» մարմնից: Իսկ եթե մահանում է, ապա քվանտային տեղեկատվությունը անորոշ ժամանակ գոյություն է ունենում մարմնից դուրս: Այդ հենց հոգին է», - ասում է գիտնականը:

Ավելի վաղ, պրոֆեսոր նյարդավիրաբուժ Էբեն Ալեքսանդրը, ով 15 տարի աշխատել է Հարվարդում, - նկարագրել է իր ճանապարհորդությունը դեպի հանգուցյալ աշխարհ: Իր գիրքը նա կոչել է, «Դրախտի ապացույց»: Այդ գրքում բժիշկը ասում է, որ երբ նա կոմայի մեջ է ընկել, մանրէային մենինգիտի պատճառով, հայտնվել է դրախտում, ճախրել ամպերի միջեւ, նրան շրջապատել են թիթեռներ եւ «հրեշտակների նման» էակներ: