Սերինեն առավոտյան արթնացավ հուզված։ Օրը տոն էր, սպասված, ուրախ, մի տեսակ տխուր ու թախծոտ...Այդ օրը Սերինեն ամուսնանում էր Կարենի հետ, ով անչափ շատ էր սիրում Սերինեին ու հանուն նրա պատրաստ էր ամեն ինչի։ Իսկ Սերինեն թեև նախկինում ունեցել էր մեծ սեր, բայց Կարենին ևս սիրում էր, արդեն համարյա մոռացել էր նախկին սիրուն, կարծում էր, որ ամուսնությունը կփրկի իրեն: Սերինեն դեռ մտքերի մեջ էր, երբ լսեց մոր հանդիմանող ձայնը՝ արդեն ուշանում էր։
Սերինեն ճերմակ զգեստով, գեղեցիկ վարսերով սպասում էր Կարենին ու նրա հարազատներին։ Նրանք եկան ու մի պահ քար լռություն էր Սերինեի հոգում, կարծում էր` այդ պահին իրեն միայն այդտեղից փախչելը կփրկի։ Կարենի մորեղբոր տղան՝ Ռոբերտը, ով նոր էր վերադարձել Ռուսաստանից և հարսանիքի փեսեղբայրն էր, Սերինեի նախկին սերն էր։ Ռոբերտը Սերինեին տեսնելով ապշահար եղավ, ինչպես կարող էր իր Սերինեն ամունանալ մեկ ուրիշի հետ։ Նրանք իրար շատ էին սիրում, ուղղակի փոքր վեճի պատճառով վիճել ու բաժանվել էին։ Ռոբերտը նախ քարացավ, հետո չկարողացավ մնալ այդտեղ, իջավ բակ, նույնիսկ աչքերից արցունքներ գլորվեցին....Հետո հավաքեց իրեն ու գնաց միանալու հարսանքավորների ուրախությանը։ Եկեղեցում՝ մոմ վառելուց հանդիպեցին Ռոբերտի ու Սերինեի հայացքները։ Սերինեն կարողացավ միայն շշնջալ Ռոբերտի ականջին. «Խնդրում եմ լռիր»։ 
Հարսանիքից անցավ ընդամենը երկու ամիս։ Սերինեն ու Կարենը բալիկի են սպասում։ Ու այդ կապացությամբ Կարենը որոշել էր իր ընկեր–բարեկամ երիտասադների հետ նշել այդ գեղեցիկ օրը։ Հրավիրվածների մեջ էր նաև Ռոբերտը։ 
Հաջորդ օրը բոլորին ցնցել էր լուրը. Ռոբերը ինքնասպան էր եղել սեփական ավտոտնակում։ Ձեռքին մի գրություն՝ «Չեմ կարող ապրել»....
Հիմա Սերինեն ու Կարենն արդեն բալիկ ունեն, Սերինեն իրեն դժբախտ է ու մեղավոր է զգում Ռոբերտի մահվան մեջ: