NEWS.am STYLE-ի խմբագրությունն ընթերցողներից բազմիցս նամակներ էր ստանում, ովքեր առաջարկում էին բացել նոր խորագիր, որտեղ յուրաքանչյուր ցանկացող անորոշ հասցեատերերի շրջանակին ուղղված կարճ էսսեի, նամակի միջոցով կարող է ինքնարտահայտվել, ներկայացնել կյանքի մասին փիլիսոփայական մտորումները եւ այլն:

Կայքի խմբագրությունն անսաց այդ բազմաթիվ խնդրանքներին եւ սկսեց աշխատել նոր խորագրի ստեղծման ուղղությամբ, որը որոշվեց վերնագրել «Իմ պատմությունը»: Այսուհետ ձեզանից յուրաքանչյուրը կարող է մեզ ուղարկել սեփական պատմությունը style@news.am հասցեով (կարելի է նաեւ լուսանկարներով), իսկ մենք անպայման այն կտեղադրենք մեր կայքում՝ ցանկության դեպքում պահպանելով անանունությունը: Ամենից պատկերավոր, հուզիչ կամ արձագանք ստացած շարադրանքը խմբագրության կողմից մրցանակ կստանա:

«Անկեղծորեն չգիտեմ, թե որտեղից սկսեմ իմ պատմությունը, որն ինձ միայն այսքան ցավ ու դառնություն է պատճառել:

Հունվար էր, ցուրտ ու սառնամանիք: Կանգնած էի կանգառում, երբ ինձ վախվորած հայացքով մի երիտասարդ մոտեցավ: Առաջին հայացքից տպավորությունս վատ չէր: Ներկայացավ եւ ասաց, որ Ս-ի տղան է եւ ինձ հետ ծանոթանալու ու շփվելու մեծ ցանկություն ունի: Եվ քանի որ միանգամից հասկացա, թե իրականում ով է (մեզ արդեն ծանոթացրել էին), արագորեն զրույցի բռնվեցինք: Այսպես էլ սկսվեցին մեր հանդիպումները, սիրո առաջին խոստովանությունները…

Բայց դա երկար չտեւեց: Պարզվեց, որ առողջական խնդիրներ ունեմ, եւ նա անմիջապես ընկավ շրջապատի ազդեցության տակ ու հաշվի չառնելով իմ զգացմունքները՝ լքեց ինձ: Ես ահավոր վիճակում էի: Այն տղամարդը, ով պետք է ինձ համար շատ ծանր պահին կողքիս լիներ եւ գոնե բարոյապես աջակցեր ինձ, չկար: Դրան գումարվեց նաեւ վիրահատությունս: Նա գիտեր, որ ինձ պետք է վիրահատեն, բայց նույնիսկ չզանգահարեց ու չհետաքրքրվեց:

Այսպես 5 ամիս անցավ: Արդեն կազդուրվել էի ե՛ւ ֆիզիկապես, ե՛ւ, ամենակարեւորը, հոգեպես: Բայց, դժբախտաբար, այդ երկար չտեւեց: Երեւի կզարմանաք, թե ինչու եմ ասում դժբախտաբար, որովհետեւ ճակատագրական մեծ սխալ կատարեցի: Ներեցի…

5 ամիս անց նա կրկին հայտնվեց: Նորից սիրո սրտաճմլիկ խոսքեր, խոստովանություններ: Ես ներեցի, հետեւեցի սրտիս եւ ոչ թե բանականությանս: Սկսեցինք նորից հանդիպել, չնայած հայրս դեմ էր: Երբ Ա-ին ծանոթացրեցի ծնողներիս հետ, հայրս ընդհանրապես չհավանեց նրան, ասում էր՝ թմրամոլ է եւ ինչ-որ տարօրինակություններ ունի:

Ես, իհարկե, չէի հավատում, համոզում էի հորս, որ նման բան չկա, որ պարզապես բարդույթավորված է եւ չի սիրում շփվել ու նման այլ բաներ: Եվ քանի որ հայրս ինձ շատ էր սիրում, ի վերջո համաձայնվեց: 4 ամիս անց մենք նշանադրվեցինք: Անցնում էին օրեր ու ամիսներ, եւ ժամանակի ընթացքում նորանոր բաներ էի բացահայտում նրա մեջ, ինչից, անկեղծ ասաց, հիասթափվում էի: Բայց մտածում էի, որ ոչինչ փոխել չի կարելի. վախենում էի հասարակության կարծիքից: Վերջապես ամուսնացանք: Առագաստի գիշերը նա իրեն անասունի նման պահեց… զզվում էի նրանից:

Ծաղկաձոր էինք գնացել: Առաջին օրից մեր վիճաբանությունները սկսվեցին: Նա իրեն այլ կերպ էր պահում, կարծես երբեք չէի ճանաչել նրան: Սկսեցի տարօրինակություններ նկատել. դարձել էր ավելի լռակյաց, ավելի բարդույթավորված: Առաջին իսկ օրը փոշմանեցի, որ ամուսնացել եմ: Ի վերջո հետ վերադարձանք, այսպես կոչված, ճամփորդությունից: Ես ընտանիքիս անդամներին պատմում էի, թե հրաշալի ժամանակ ենք անցկացրել, որ ամեն ինչ կատարյալ է: Բայց միայն Աստծուն է հայտնի, թե ինչ փորձությունների միջով եմ անցել:

Ի վերջո պարզվեց, որ Ա-ն հոգեկան խնդիրներ ունի: Իսկ նրա ծնողները շատ լավ իմանալով, որ իրենց տղան հիվանդ է, ամուսնացրել էին նրան: Սեռական կյանքից հետո նրա մոտ ամեն ինչ սրվել էր: Հայրս ամեն ինչ ճիշտ էր ասել: Բայց նա ոչ թե թմրամոլ էր, այլ այդ ամիսների ընթացքում հոգեմետ դեղերի ազդեցության ներքո էր եղել, իսկ ես՝ հիմարս, ոչինչ չէի նկատել: Իսկ գիտե՞ք ինչն էր ամենացավալին. ամուսնությունից մեկ ամիս անց պարզվեց, որ հղի եմ…

Ամենօրյա սթրեսները, վեճերը, սակայն, վիժելու պատճառ դարձան: Դրանից հետո իմ վիճակն ավելի ծանրացավ, հոգեբանորեն հուսալքված, ճնշված վիճակում էի: Ծնողներս ոչինչ չգիտեին իմ վիճակի մասին, որովհետեւ ոչինչ չէի պատմում: Ասում էի՝ ամեն ինչ լավ է, չնայած օր օրի նիհարում էի, գիշերները չէի քնում ու լուռ տառապում էի: Այսպես ձգվեց 5 ամիս: Ի վերջո, համարձակություն ունեցա ու ծնողներիս պատմեցի ամեն ինչ: Նրանք թույլ չտվեցին հետ վերադառնալ Ա-ի մոտ:

Այսօր ապրում եմ ծնողներիս հետ: Ինձ երբեք չեմ ների այն բանի համար, որ չլսեցի ծնողներիս: Ամենակարեւորն այն է, որ փրկվեցի եւ դուրս եկա այդ դժոխքից:

Ավելի լավ է իմ հայրական տանը նստեմ, քան հոգեկան հիվանդի հետ ապրեմ…

Տա Աստված, որ ի վերջո հանդիպեմ այն մարդուն, ով կկարողանա երջանկացնել ինձ, եւ ես, վերջապես, կմոռանամ անցյալիս այդ սեւ էջը»:

NEWS.am STYLE