երջին ժամանակներս հայ աղջկա հագուկապը, դիմահարդարումը, ազատությունը հաճախ քննարկվող հարցերից է դարձել:
Շատերն այն կարծիքին են (հատկապես տղաները), որ աղջիկները հագնում են ոչ թե այն, ինչ իրենց սազում է, այլ այն, ինչ նորաձև է: Անգամ նրանք կարող են դասի կամ զբոսնելու գնալ այնպիսի կերպարանքով, ասես ինչ-որ տոնական երեկույթի են հրավիրված:
Մեր կուրսի աղջիկները կրակ են, կրակ: Ծիծաղելի բան կասեմ, բայց այդպես է. տեսեք, աղջիկներն ուզում են գրավիչ զգեստ հագնեն, որ մեզ դուր գան, չէ՞...բայց երբ նայում եմ նրանց այսօրվա հագուկապին, հակառակն եմ մտածում. որքան գեղեցիկ ու հաճելի կլիներ տվյալ հայուհին, եթե լիներ ոչ այդ նեղ տաբատով ու փորը բաց շորով:
Նոր եմ եկել Երևան. երկար ժամանակ Պետերբուրգում էի...մի քանի օր առաջ ընկերներով զբոսնում էինք երևանյան պուրակներում. զարմացել էի, թե ինչու են հայ կանայք ու աղջիկներն այդքան զարդարված ու այդքան շատ շպարով զբոսանքի դուրս եկել: Նրանք պետք է հասկանան, որ դիմահարդարումը սովորական օրերին պետք է տարբերվի տոնականից, բայց, չգիտես՝ ինչու, դա չեն պահպանում:

Մի բան էլ կա, մերոնք ճաշակի առումով փորձում են նմանվել եվրոպացիներին: Սակայն դա բերում է ոչ թե ճաշակի զարգացման, այլ ''վուլգարիզմի'':