Քաղաքական վերլուծաբան Արծրուն Պեպանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է.

Մարտի ութը հայկական տոն չէ, բայց քանի որ ոմանք համարում են իրենց տոնը, «Ալեքսանդր որդի Ամոնի» վեպի այս հատվածը նվիրում եմ ՖԲ ընկերուհիներիս:

...Հետո նրանք բաժանվեցին բոլոր ուղեկիցներից և երկուսով գնացին դեպի լեռները՝ օր անցկացնելու Մոռացության հովտում, ուր յուրաքանչյուր թագուհի իրավունք ուներ լինել կյանքում մեկ անգամ: Եվ քանի որ Մոռացության հովիտ այցելող եղել էր տասնչորս տարի առաջ, այնտեղ տանող միակ արահետը կորել էր փարթամորեն աճած թփերի մեջ, ու Ստատիրեն առաջնորդվում էր՝ մերթ ապավինած հիշողությանը,- այս արահետի մասին տարեց կանանց խորհուրդը նրան պատմել էր թագուհի օծվելու առաջին գիշերը,- մերթ՝ բնազդին: 
....
Երբ վերջապես իջան լեռներից ու ամպամեգը մնաց թիկունքում, զմայլելի տեսարան բացվեց նրանց առջև. ցողածածկ, անընդգրկելի հարթավայրը փայլում էր անաղարտ ցոլքերով, ինչպես Արարումի յոթերորդ օրը: Նրանք մտրակեցին ձիերին և հարթավայրով սուրացին խելակորույս. քնատ արտույտներ էին փռփռալով ելնում երկինք, Էոսի արցունքները կանաչի ու ծաղիկների վրա փայլփլում էին ադամանդի պես, ամենայն ինչ ախորժելի հոտ էր արձակում, բուրմունք էր ծխում ամենուրեք. նրանց ռունգերը թրթռում էին հաճույքից, նրանք զգում էին, թե ինչպես է մոռացության դիցուհին անջրպետում իրենց սրտերը մինչ այդ ապրած կյանքից: Նրանք գլխներից առան արքայական դիադեմները և նետեցին հեռու, ազատվեցին իշխանության բոլոր խորհրդանիշներից, իսկ ձիերին արձակեցին: 
Նրանք մոռացել էին և՛ ժամանակ և՛ տարածություն, ու Ստատիրեն վազում էր վիթի պես արագ ծնկներին հասնող խոտերի միջով, թռչել էր տենչում հովտի վրա ճախրող արծիվների պես թեթև, թավալվում էր կանաչի մեջ զմրուխտ, մինչև ճերմակ զգեստը արնագունվում էր արևից հուրհրացող կակաչներից: Ու գետնին տարածված, հայացքը՝ դեպի երկինք, իսկ ձեռքերը կողք մեկնած՝ շնչում էր նա լիաթոք՝ որպես Աստված, նեկտարի բույրը եդեմական, ու տրորվող խոտերի հաճելի շրշյուն էր հասնում նրան, և ծնկի եկած Ալեքսանդրը խոնարհվում էր նրա վրա ու զարդարում նրան ծաղկեպսակով իր գործած: Եվ Ստատիրեին արթմնի Երազ էր գալիս այցի, ուր ճերմակաթույր երկու կարապ կտուց կտուցի և անվերջ պտույտ գործելով՝ ելնում էին վեր, վե՜ր, վե՜ր: Հոգեզմայլ երաժշտությամբ էր եթերը բռնված, որ նվագել հնարավոր չէր ոչ մի գործիքով, իսկ երկինքը թանձր կապույտ էր... 
Հետո Ստատիրեն սուզվում էր գետի մեջ վճիտ, ու երբ ելնում էր՝ կրծքին իջնող նրա վարսերից ջուր էր հոսում արծաթյա շիթերով, և մարմնի ձևն ընդունած ու խոնավությունից թափանցիկ դարձած հագուստի մեջ նա ասես Ափրոդիտեն լիներ. Ալեքսանդրը նրան նայում էր այնպիսի հայացքով, ինչպես Լիսիպոսը՝ սքանչելի մի ստեղծագործության: 
Թամբազերծ ձիերի երամակներ էին ջուր խմում գետից, վիթերի հետաքրքրասեր հայացք էր ծիկրակում ամեն թփի ետևից:
Իսկ երեկոյան, երբ քարայրներում արևից պատսպարված մութը սկսեց դուրս գալ ու լեռներից մեգի նման իջնել հովտի վրա, սոճիների անտառում նրանք ալեբաստրե մի դղյակ գտան, ուր ոչ մի սպասավոր չտեսան, բայց ամենուր ջահեր էին վառվում, օդն օծված էր անուշահոտությամբ, ցողապատ մրգեր էին սրահների սեղաններին ու թարմ ծաղիկներ:
Ստատիրեն սպասում էր տեսնել հաջողությունից մեծամտացած ու ինքնահավան թագավորի, քանզի չափահասության ինը տարիներին իրեն պատահած տղամարդիկ, իսկ նա Ձիասպանության ամեն տոնի հյուրընկալում էր որևէ նշանավոր այրի, այլոց վրա ունեցած իշխանությունը պաշտել էին իրենց աստվածներից առավել ջերմորեն և նրանց բոլորին անխտիր տանջել էր Ալեքսանդրի փառքը: Ու նա համոզված էր եղել, թե բոլոր տղամարդկանց նախանձի առարկա Ալեքսանդրն անպայմանորեն կուրացած պետք է լինի փառքից Բելոփորոնի նման, մանավանդ որ իրեն լուրեր էին հասել, թե արքան Էկտաբանում իր զորքին փորձել է պարտադրել երկրպագել իրեն որպես Աստծո: Բայց ահա իր առջև ինքը՝ աշխարհի տիրակալն է, բոլոր թագավորների թագավորը, և հղփացած չէ նա ամենևին Ճակատագրի բարեհաճությունից, այլ, որ նվազ սպասելի էր, մելամաղձոտ է ավգուրի նման և զուսպ՝ որպես քուրմ: 
Նա ինքն էլ չէր հասկանում՝ հմայում է, թե երկյուղ, բայց հոգի կլանող արտասովոր մի զգացում խոնարհեցնում էր նրան Ալեքսանդրի առջև, թեև արքան իր հետ վարվում էր որպես մտերիմի: Ի՛ նքը, Ամազոնիայի թագուհի Ստատիրեն, ում դեռ յոթ տարեկանից սովորեցրել էին ժուժկալության և վարժեցրել դիմագրավելու տղամարդու կերպարանք ունեցող Չար ուժերի գայթակղություններին, ում հաստատակամությունն արձանագրվել էր Սառցեսիրտ մականվան մեջ և ով քաջ գիտեր, որ սերն ամազոնուհու համար կործանարար է, ինչպես ջերմությունը՝ սառույցի համար, անկարող էր զսպել սիրտ լցվող զգացմունքի հեղեղը: Ու նա վերջին ընթրիքի եկավ՝ աչքերի մեջ սիրո ոչնչով չքողարկված ժայթքում: 
Խնկամաններից սպիտակ ծխի անուշաբույր քուլաներ էին ելնում, և սրահը բռնած մեղմ կաթնամշուշի մեջ նա արքայի դեմ կանգնած էր այնպես հմայիչ, ինչպես Մոռացության հովտում էր՝ գետից ելնելիս, այնպես ցանկալի, ինչպես Ափրոդիտեն: Նա արքային նայում էր սիրառատ հայացքի որոնումով, բայց շուտով այն զգացողությունն ունեցավ, ասես արքան չէր նկատում իրեն, ասես նայում էր նա իր միջով, չէր տեսնում իրեն որպես կին: Անսպասելի այդ վարմունքից Ստատիրեն անկարող եղավ զսպել այլայլումը և ծարիրած կոպերի տակից արքային նայում էր որպես անծանոթի: Ալեքսանդրի ուշադրությունից չվրիպեց թագուհուն համակած հոգեկան ալեկոծությունը և առաջարկելով նրան նստել, մի քանի վայրկյան նայեց իր առջև, կարծես ուզում էր զննել ինչ- որ անցած և անչափ հեռավոր բաներ, ապա ասաց մտածկոտ հայացքով: