Ինչպես ասում են, յուրաքանչյուր ընտանիք մութ անտառ է, և դժվար է իմանալ, թե այդ տանը ինչ խնդիր կա: Սկզբում տեսնում ենք ընկերներ, հետո շատ գեղեցիկ զույգ, հետո ընտանիք, իսկ հետո չես հասկանում, թե ինչու բաժանվեցին, ու այդ գեղեցիկ զույգը դառնում է դարավոր թշնամիներ: Մի ժամանակ շատ խնդիրներ անտեսվում էին, զույգերը ամեն քայլի դիմում էին ու հաղթահարում էին շատ խոչընդոտներ, որովհետև կար ամոթ բաժանության մեջ: Իսկ հիմա նման բան չկա, յուրաքանչյուր խնդիր լուծվում է բաժանությամբ-շատ հեշտ տարբերակ: Իսկ ո՞ւր մնաց սերը, ի՞նչ մեղք ունեն երեխաները: Բաժանություն-միայնակ կյանք, անհայր կամ անմայր մեծացող երեխաներ, ծնողներ, ովքեր տեսնում են, թե իրենց երեխաները ինչպես են դժբախտ տառապում: Սոցիալական վիճակ-դա էլ է պատճառ: Կան կանայք, ովքեր ամուսնանում են ընդամենը օրինական ճանապարհով երեխա ունենալու համար, չէ՞ որ պետք է շրջապատին ցույց տալ, որ ամուսնացավ և երեխա ունեցավ: Դրանից հետո բխում են կնոջ պայմանները՝ ալիմենտ, տուն: Սկսում են մերժել տեսակցել ծնողի հետ: Շատ դեպքերում բաժանության պատճառ են դառնում ծնողները, որոնք մի դեպքում ֆինանսի, մյուս դեպքում իրենց սկզբունքների համար պատրաստ են դժբախտացնել իրենց երեխաներին, որբ թողնել իրենց թոռներին: Շատերին հետաքրքրում է, թէ ինչու են բաժանվել. տղայի ընտանիքն ու հարազատները մեղադրում են աղջկան, իսկ աղջկա հարազատները՝ տղային: Եւ եկեք ընդամենը մտածենք երեխաների մասին, նրանց ապագայի մասին, նրանց կյանքի մասին, չէ՞ որ շատ է դժվարանում նրանց կյանքը, ապագան: Չէ՞ որ այդ ամենը շատ է ազդում երեխաների հոգեկանի վրա: Եկեք ևս մեկ անգամ մտածենք մեր երեխաների մասին, նրանց ապագան մեր ձեռքերում է: Իսկ եթե թեկուզ և երեխա չկա, ինչո՞ւ դժբախտացնել և ինչո՞ւ դժբախտանալ: Հարց, որի պատասխանը յուրաքանչյուրը յուրովի կարող է մեկնաբանել, բայց նայեք՝ հարցը ալիմենտը, տունը և ունեցվածքը չէ, հարցը բաժանությունն է, դժբախտանալը, երեխաներին որբացնելը, հոգեկան ապրումներ և ոչ թե մի անգամ, մի տարի, այլ մինչև կյանքի վերջ: Նայեք ձեր կողքը, նայեք այն անհայր երեխայի աչքերին, թե ինչպես է նայում, երբ իր կողքի երեխան ՊԱՊԱ է ձայն տալիս, թե ինչպես է նայում, երբ այդ երեխան վազում է իր հոր գիրկը: Այդ աչքերին նայելով՝ դուք կտեսնեք, թե ինչ կարոտ, սեր, հիշողություն, դժբախտություն և ցավ կա: Նայեք այն հոր աչքերին, ով շաբաթվա մեջ մեկ անգամ է տեսնում իր բալիկներին կամ էլ ընդհանրապես չի տեսնում, այլ հիշում կամ խոսում է նրանց մասին-արցունք կորցրածի, արցունք ծնողական կարոտի, տառապած սրտի, արցունք, թե կգա մի օր, երբ այդ բալիկները հետագայում կայցելեն արդյոք իրենց հոր շիրիմին: Ոչինչ ու ոչ ոք չի կարող փոխարինել ծնողին, երեխային ու միմյանց հանդեպ եղած փոխադարձ սիրուն: Ամուսնությունը կյանքի շատ լուրջ ճանապարհ է, որը սկսելուց առաջ շատ պետք է մտածել: Սիրեք ձեզ, ձեր ընտանիքը ու ձեր երեխաներին: