25-ամյա Դավիթը հարուստի ընտանիքից էր, ինքնավստահ էր, գեղեցիկ, ուներ ընկերական մեծ շրջապատ: Դեռ դպրոցից բոլոր աղջիկներին խելքահան էր անում, հետո նույնը շարունակվեց նաև համալսարանում, այնուհետև աշխատանքի վայրում:
Դավիթի կյանքում չէր եղել դեպք, երբ իսկապես սիրի մեկին: Նա միշտ հրապուրվում էր գեղեցիկ աղջիկներով, իսկ հետո, երբ զգում էր, որ զգացմունքը փոխադարձ է, այդ աղջիկն այլևս նրա համար հետաքրքիր չէր:
Նույնը եղավ նաև Աննայի պարագայում: Աննան շատ գեղեցիկ էր ու հմայիչ: Նոր էր աշխատանքի ընդունվել նույն վայրում, որտեղ աշխատում էր Դավիթը: Նույն սցենարը կրկնվեց նաև Աննայի հետ` թեպետ մի տարբերույթամբ. Մեկ կամ երկու ամսվա փոխարեն նրանք հանդիպեցին մեկ տարի: Դավիթին թվում էր, թե իսկապես Աննային հաջողվել է գրավել իր սիրտը մինչ այն պահը, երբ Աննան Դավիթին ծանոթացրեց իր ընկերուհու հետ: 
Դավիթը սկսեց սիրահետել Մարինային: Աննայից թաքուն նրա հետ հանդիպումներ էր փնտրում: Մարինան հավատարիմ ընկերուհու պես միշտ մերժում էր Դավիթին` չնայած զգացմունքներ նրա մոտ էլ կային:
Դավիթը խզեց հարաբերությունները Աննայի հետ: Ողջ օրն անց էր կացնում Մարինայենց մուտքի մոտ` նրան սպասելով: Անգամ ընկերներն էին զարմացել նրա պահվածքից` ասելով` քեզնից չէ, այն էլ դու՞ աղջկա հետևից ընկնես:
Ի վերջո, Դավիթին հաջողվեց Մարինային համոզել ու հանդիպել նրա հետ: Ի տարբերություն մյուս աղջիկների, որոնց գրավելու համար Դավիթից երկար ժամանակ ու ջանք չէր պահանջվում, Մարինայի պարագայում ամեն բան այլ էր: Ամեն ինչ ավելի դժվար էր Դավիթի համար, ուստի նա օրեցօր էլ ավելի էր գնահատում ու սիրում Մարինային: 
Այժմ Մարինան ու Դավիթն ամուսնացել են ու երջանիկ են:
Աննան, սակայն, այդպես էլ չի ներել Մարինային: Նա շարունակում է սիրել Դավիթին ու նրա հետ հանդիպումներ է փնտրում` չնայած միշտ էլ արժանանում է Դավիթի արհարամարհանքին: